Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego w Augustowie

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 07, kwiecień 2018 09:15

ks. Przemysław Pastewski

Odsłony: 709

Duchowa adopcja

Polega na indywidualnym modlitewnym zobowiązaniu podjętym prywatnie lub publicznie w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa 9 miesięcy, podczas których osoba podejmująca to zobowiązanie odmawia jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańcową  oraz specjalną modlitwę w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dodatkowe postanowienia. Mogą to być np.: częsta spowiedź i Komunia św., adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie,  post od telewizji, alkoholu, papierosów, konkretna pomoc rodzinom wielodzietnym, osobom chorym, niepełnosprawnym, matkom samotnie wychowującym dzieci itp. Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełnienia.

Trzeba chyba jasno powiedzieć, że ta modlitwa nie jest wielkim obciążeniem, jak myśli większość tych, którzy boją się ją podjąć. Jedno Ojcze nasz i 10 Zdrowaś Maryjo zajmuje dokładnie pięć minut. To bardzo niewiele, jeśli się weźmie pod uwagę, że doba ma 1440 minut, a modlitwę można odmawiać przy porannym lub wieczornym pacierzu, na spacerze, jadąc autobusem, w każdej dowolnej porze dnia. Oczywiście, na początku mogą się pojawić pewne trudności, np. zapomnienie, ale pamiętajmy, że zapomnienie nie jest grzechem. Można wtedy następnego dnia odmówić modlitwę dodatkowo lub przedłużyć duchową adopcję o liczbę opuszczonych dni. Gdyby zdarzyła się przerwa dłuższa niż miesiąc, należy ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. 
Wiele osób dołącza do modlitwy pewne praktyki pokutne, które są źle widziane w naszym chrześcijańskim życiu, takie jak: posty, umartwienia, ofiary. Dzisiejszy świat zamiast pokuty i nawrócenia preferuje wygodę i konsumpcjonizm. Szatan atakuje rodziny, rozbijając je i niszcząc przez grzech aborcji, skazuje często kobiety na nieodwracalne skutki fizyczne i cierpienia psychiczne, które medycyna określa jako syndrom poaborcyjny.  Dzieje się tak, gdyż szatan nienawidzi Boga, nienawidzi życia, nienawidzi dzieci, które mają nieskażone serca i do których należy Królestwo Niebieskie. Dlatego stara się wtargnąć w plany Boga, zniszczyć życie, przede wszystkim nie dopuszczając do poczęcia dziecka, oferując całą gamę środków antykoncepcyjnych, które rujnują zdrowie kobiety. Jeśli mimo to dziecko zostaje poczęte, chce je zabić jeszcze przed narodzeniem. A jeśli już przyjdzie na świat, jak najszybciej zdemoralizować przez odpowiednio pomyślane filmy, kreskówki, gry komputerowe pełne przemocy, magii i pornografii. 
Nie możemy być obojętni wobec tak wielkiego zła. Trzeba nam chwycić za broń, jaką jest modlitwa, pokuta, częsta spowiedź i Komunia św., zawierzenie Niepokalanemu Sercu Maryi i Różaniec św. Na tę broń, która jest ratunkiem dla świata i ocaleniem dusz przed potępieniem wiecznym, wskazała Matka Boża w uznanych przez Kościół objawieniach fatimskich.

Jutro,  w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, podczas każdej mszy św. będzie można przystąpić do Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Zachęcam byśmy w duchu wiary i ufności nieśli konkretną pomoc bezbronnym dzieciom i ich rodzicom.

Dołącz i Ty do nas  :o)

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 06, styczeń 2018 19:02

ks. Przemysław Pastewski

Odsłony: 971

O CHRZCIE…

Dzisiaj obchodzimy w Kościele bardzo ważną uroczystość – Niedzielę Chrztu Pańskiego, ustanowioną na pamiątkę chrztu Pana Jezusa. W kościołach homilie nawiązują do tego ważnego wydarzenia, a tematyka dotyczy też chrztu i jego znaczenia w życiu każdego z nas. Sakrament chrztu jest pierwszym sakramentem, który człowiek przyjmuje i można go przyjąć tylko raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte duchowe znamię. Stanowi fundament całego życia chrześcijańskiego, otwiera drogę do innych sakramentów i do zbawienia. Pan Jezus powiedział: ,, Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy będzie potępiony.” Chrzest udziela łaski do zbawienia, której nie odmawia w jej uzyskaniu Opatrzność Boża, tym którzy bez własnej winy nie doszli jeszcze do poznania Boga, ale żyją uczciwie. W imieniu chrzczonego dziecka wiarę deklarują rodzice i chrzestni. Czym jest chrzest? Posłużę się słowami Grzegorza z Nazjanzu - patriarchy Konstantynopola zwanego Teologiem – ( ur. 330 r.- zm.390 r.): ,, Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga…. Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najważniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; chrztem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest święty i królewski ( a królów się namaszcza ); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem poznania Boga.” Zdając sobie sprawę z ważności chrztu, należałoby pogłębiać wiedzę na ten temat. Może dzisiejsze Święto będzie inspiracją, by więcej o tym rozmyślać, czytać … Byśmy uświadomili sobie raz jeszcze, że pod prostym znakiem obmycia wodą dostąpiliśmy łaski bycia dziećmi Bożymi, dziedzicami Jego i otworzył się przed nami Skarbiec darów nieprzebranych. Chrzest to godność, ale i zobowiązanie.

Co dla Ciebie znaczy, że Jesteś ochrzczony ?

Czy jako Rodzice dobrze wypełniacie swoje zobowiązania złożone w czasie chrztu Waszych dzieci ?

Czy jako Rodzice Chrzestni wypełniacie swoje zobowiązania?

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 30, grudzień 2017 18:40

ks. Przemysław Pastewski

Odsłony: 797

Mija kolejny rok naszego życia..  Sukcesy, porażki, radość, łzy, tysiące spraw na głowie, wiele pytań do Boga i do ludzi…  Codzienność szara, czasami męcząca… Od czasu do czasu niedziela, jakieś święta…

Spotkania nowych ludzi, pożegnania z bliskimi…

Każdy z nas uzupełni te „wymienianki” o jeszcze dalsze słowa, przeżycia, spostrzeżenia…

Jutro rozpoczynamy Nowy Rok Pański w naszym kościele, przed Jezusem… Wpatrujemy się z wiarą i ufnością w Jego miłosierne, kochające Serce.

Św. Benedykt na początku Swojej Reguły (ok. 540 r.) napisał taką radę:

„… gdy coś dobrego zamierzasz uczynić, módl się najpierw gorąco,

aby On sam, to do końca doprowadził.

Wówczas, skoro raczył nas już zaliczyć do grona swoich synów,

nie będzie musiał kiedyś się smucić naszymi złymi postępkami”.

Niech każdego dnia 2018 roku towarzyszą nam te słowa zachęty św. Benedykta.

Jaka modlitwa takie życie, jakie życie taka wieczność…

Każdy rok przybliża nas do wieczności, oby szczęśliwej, tej u Boga w niebie.

A więc z ufnością ruszajmy w dalszą drogę, w nowy czas, nieznany, ale dla nas wierzących przeżywany w bliskości z naszym Bogiem..

Z psalmu 31

„Panie, do Ciebie się uciekam,

Niech nigdy nie doznam zawodu..

W ręce Twoje powierzam ducha mojego

W Twoich rękach są moje losy..”

Szczęśliwego Nowego Roku !!!

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 16, grudzień 2017 15:22

ks. Przemysław Pastewski

Odsłony: 850

Po co rekolekcje?

     W codziennym zabieganiu rzadko mamy czas, by się nad czymś głębiej zastanowić. W życie (także duchowe) wkradają się pewnego rodzaju automatyzmy i wiele rzeczy robimy bezmyślnie. Nie zastanawiając się głębiej nad prawdami naszej wiary i przyjmując je mechanicznie „bo wszyscy tak wierzą i wszyscy tak robią”, ryzykujemy, że w momencie próby nie będziemy w stanie swojej wiary obronić. Mówiąc obrazowo: z naszą religijnością jest tak, jak z meblami - z czasem pokrywają się coraz grubszą warstwą kurzu. Jeśli tego kurzu nie będziemy przynajmniej raz na jakiś czas ścierać, z czasem nie będziemy mogli rozpoznać nie tylko koloru, ale nawet kształtu. Tak samo jest z wiarą - jeśli nie będzie co jakiś czas „odkurzana”, po pewnym czasie stanie się szara i bezkształtna.
Współczesność to coraz szybsze tempo życia. Wynalazki, które miały zapewnić nam więcej wolnego czasu, stały się „złodziejami czasu”. Rekolekcje to dobry czas, by w tym całym zabieganiu „pozbierać się”, a może też „ochłonąć, opamiętać się”.
Najczęściej starając się ocenić przeżycie rekolekcji, pytamy o to, jakie były nauki rekolekcyjne i z jakim skupieniem ich wysłuchaliśmy. Zapominamy jednak o tym, że rekolekcje wyrosły nie z praktyki „słuchania duchowego”, lecz „ćwiczeń duchownych”, zakładają więc nie tylko wysłuchanie nauk, ale własną aktywność, „ćwiczenie się” w życiu chrześcijańskim. Rekolekcje w naszym życiu będą na tyle owocne, na ile sami się w ich przeżycie zaangażujemy, na ile będziemy skłonni na nowo przemyśleć swoją wiarę i podjąć wysiłek. Rekolekcje więc to także osobista refleksja, poświęcenie więcej czasu na modlitwę - zarówno indywidualną, jak i wspólną, w rodzinie.
Telewizor nie jest dobrym sprzymierzeńcem rekolekcji. Nie sprzyja też dobremu przeżywaniu rekolekcji głośna muzyka, wypędzająca ciszę, tak bardzo potrzebną do usłyszenia tego, co Bóg ma do powiedzenia o moim życiu.
Rekolekcje są też dobrym czasem na to, żeby przyjrzeć się naszym wyborom i zapytać Boga: co mam wybrać? Jak rozwiązać trudne sytuacje w moim życiu? Co zrobiłem źle i jak mogę to naprawić? Dlatego wielcy chrześcijanie ważne decyzje podejmowali zawsze po rekolekcjach.
Rekolekcje to „ćwiczenia”, a ćwiczenia są nierozerwalnie związane z czynem. Św. Jan Apostoł mówi: „Jeśliby ktoś mówił: Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4, 20). Rekolekcje więc to także czas praktykowania miłości bliźniego. Wejście w siebie musi łączyć się z realizacją tego przykazania np. poprzez pojednanie w rodzinie, małżeństwie, z sąsiadami, kolegami w zakładzie pracy. I na koniec rzecz bardzo ważna: rekolekcje to także czas, by „odzyskać” czystość duszy w sakramencie pojednania. Dobrze wiedzą o tym proboszczowie, skoro na ten właśnie czas zapraszają tylu spowiedników. Warto się do tej rekolekcyjnej spowiedzi dobrze przygotować przez dobry szczegółowy rachunek sumienia, zadośćuczynienie i pojednanie się z tymi, których przez moje grzechy skrzywdziłem oraz mocne postanowienie poprawy.

Zbliża się czas adwentowych rekolekcji. Wykorzystajmy je dobrze, aby „ochłonąć” „pozbierać się” i „odzyskać” to, co w codziennym zabieganiu zgubiliśmy.